25 de feb. de 2013

Celebrando o Día de Rosalía

polo EDLG

Este ano 2013 conmemoramos o 150 aniversario da publicación de Cantares Gallegos (baixa a edición facsímil) de Rosalía de Castro, a nosa máis grande escritora. Este acontecemento é trascendental para a historia da literatura galega e, en xeral, da nosa lingua, xa que se considera que pon fin aos Séculos Escuros e marca un rexurdir do galego como lingua viva para alén dos usos populares nos que foi recluída durante tantos anos.

A figura de Rosalía segue a ser estudada e interpretada na actualidade. Na forza dos seus versos xúntanse moito máis do folclore sentimentalista no que foi situada. 

Rosalía foi unha loitadora do seu tempo, rebelde contra as inxustizas sempre do lado dos desfavorecidos, a favor da causa das mulleres e da lingua galega, para a que reiniciou a súa Historia.

No noso centro educativo sumámonos aos actos propostos pola Asociación de Escritores en Lingua Galega e ao seu manifesto reivindicativo.

Xunto coas actividades desenvolvidas nas aulas, expuxemos no recibidor do noso centro unha escolma de poemas dos Cantares para nos seguir enchoupando da súa enerxía 150 anos despois.


Dende o EDLG pedímosche que participes nesta celebración deixando a túa pegada nun comentario, escribindo uns versos de Cantares Gallegos (aquí a versión en html):

54 comentarios:

  1. Non hai sitiño que máis me agrade
    que aquel muíño dos castañares,
    donde hai meniñas, donde hai rapaces,
    que ricamente saben loitare;
    donde rechinan hasta cansarse
    mozos e vellos, nenos e grandes,
    e anque non queren que aló me baixe,
    sin que o soupera na casa naide,
    fun ó muíño do meu compadre;
    fun polo vento vin polo aire.

    ResponderEliminar
  2. Pasa rio, pasa rio,
    có teu maino rebulir,
    pasa pas' antr' as froliñas
    color d' ouro e de marfil,
    a quen c' os teus doces labios
    tan doces cousas lle dis.
    Pasa, pasa, mais non vexan
    que te vas á ó mar sin fin,
    por qu' estonces ¡ay! probiñas!
    Canto choráran por tí!
    Si souperas qu' estrañeça,
    Si souperas que sofrir,
    desque dél vivo apartado
    o meu coraçon sentiu!
    Tal m' acoden as soidades
    tal me queren afrixir,
    qu' inda mais feras m' afogan,
    si as quero botar de min,
    y ¡ay! que fora das froliñas
    vendote lonxe de si
    ir pó la verde ribeira,
    da ribeira dó Carril!

    Pasa, pasa caladiño,
    có teu manso rebulir,
    camiño dó mar salado,
    camiño dó mar sin fin,
    e leva estas lagrimiñas
    si as de chegar por ali
    pretiño dos meus amores
    pretiño dó meu vivir.
    Ay! quen lagrimiña fora!
    Prá ir meu ben unda tí...
    Quen fixera un camiñiño
    para pasar, ay de min!
    Si o mar tibera barandas
    forate ver á o Brasil;
    mais ó mar non ten barandas,
    amor meu, por dond' ey d' ir?

    ResponderEliminar
  3. José Ángel García27 de feb. de 2013, 10:35:00

    Cando vos oio tocar,
    campaniñas, campaniñas,
    sin querer torno a chorar.

    Cando de lonxe vos oio,
    penso que por min chamades,
    e das entrañas me doio.

    Dóiome de dor ferida,
    que antes tiña vida enteira,
    i hoxe teño media vida.

    Solo media me deixaron
    os que de aló me trouxeron,
    os que de aló me roubaron.

    Non me roubaran, traidores,
    ¡ai!, uns amores toliños,
    ¡ai!, uns toliños amores.

    Que os amores xa fuxiron,
    as soidades viñeron...
    de pena me consumiron.

    ResponderEliminar
  4. Quíxente tanto,meniña,
    tívenche tan grande amor,
    que para min eras lúa,
    branca aurora e craro sol;
    augua limpa en fresca fonte,
    rosa do xardín de Dios,
    alentiño do meu peito,
    vida do meu corazón

    ResponderEliminar
  5. Aló pó la mañanciña
    Subo enriba dos outeiros,
    Lixeiriña, lixeiriña.

    Com' un-ha craba lixeira,
    Para oir das campaniñas
    A batalada pirmeira.

    A pirmeira d' alborada
    Que me traen os airiños,
    Por me ver mais consolada.

    Por me ver menos chorosa,
    Nas sus alas má traen
    Rebuldeira e queixumbrosa.

    Queixumbrosa e retembrando
    Por antr' e verd' espesura,
    Por antr' o verde arborado.

    E pó la verde pradeira,
    Por riba da veiga llana,
    Rebuldeira e rebuldeira.

    ResponderEliminar
  6. Cada estrela, o seu diamante;
    Cada nube, branca pruma,
    Trist' á lua marcha diante.

    Diante marcha crarexando
    Veigas, prados, montes, rios,
    Dond' ó dia vay faltando.

    Falt' ó dia, e noit' escura
    Vaixa, vaixa, pouc' á pouco,
    Por montañas de verdura.

    De verdur' e de follaxe,
    Salpicada de fontiñas
    Vaixo á sombra do ramaxe.

    Do ramaxe donde cantan
    Paxariños piadores,
    Que c' á aurora se levantan.

    Que c' á noite s' adormecen
    Para que canten os grilos
    Que c' as sombras aparecen.

    ResponderEliminar
  7. Cada estrela, o seu diamante;
    Cada nube, branca pruma,
    Trist' á lua marcha diante.

    Diante marcha crarexando
    Veigas, prados, montes, rios,
    Dond' ó dia vay faltando.

    Falt' ó dia, e noit' escura
    Vaixa, vaixa, pouc' á pouco,
    Por montañas de verdura.

    ResponderEliminar
  8. Jorge Vázquez Arias 4º ESO28 de feb. de 2013, 13:14:00

    Nasin cand' as prantas nasen,
    No mes das froles nasin,
    Nunh' alborada mainíña,
    Nunh' alborada d' abril.
    Por eso me chaman Rosa
    Mais á dó triste sorrir
    Con espiñas para todos
    Sin ningunha para tí.
    Dés que te quixen, ingrato,
    Tod' acabou para min,
    Qu' eras tí para min todo
    Miña groria e meu vivir.
    De que pois te queixas, Mauro?
    De que pois te queixas, di,
    Cando sabes que morrera
    Por te contemplar felis?
    Duro crabo me encrabaches
    Con ese teu maldesir,
    Con ese teu pedir tolo
    Que non sei que quer de min,
    Pois dinche canto dar puden
    Avariciosa de ti,
    O meu corason che mando
    C' unha chave par' ó abrir,
    Nin eu teño mais que darche,
    Nin ti mais que me pedir.

    ResponderEliminar
  9. Asi mó pediron
    Na veira do mar,
    A ó pé das ondiñas
    Que veñen e van.

    Asi mó pediron
    Na veira do rio
    Que corr' antr' as erbas
    Do campo frorido.

    Cantaban os grilos,
    Os galos cantaban,
    O vento antr' as follas
    Runxindo pasaba.

    Campaban os prados,
    Manaban as fontes,
    Antr' erbas e viñas
    Figueiras e robres.

    ResponderEliminar
  10. Lugar mais hermoso
    Non houbo na terra
    Qu' aquel qu' eu miraba,
    Qu' aquel que me dera.

    Lugar mais hermoso
    No mundo n' hachara,
    Qu' aquel de Galicia,
    Galicia encantada!

    Galicia frorida,
    Cal ela ningunha,
    De froles cuberta,
    Cuberta de espumas.

    D' espumas qu' o mare
    Con pelras gomita,
    De froles que nacen
    A ó pé das fontiñas.

    De valles tan fondos,
    Tan verdes, tan frescos,
    Qu' as penas se calman
    No mais que con velos.

    Qu' os anxeles neles
    Dormidos se quedan,
    Xa en forma de pombas,
    Xa en forma de niebras.

    ResponderEliminar
  11. Lucía Peña (1ºBAC)1 de mar. de 2013, 19:09:00

    «Quixente tanto, meniña
    Tívenche tan grande amor,
    Que para min eras lua,
    Branca aurora e craro sol;
    Augua limpa en fresca fonte,
    Rosa do xardin de Dios,
    Alentiño do meu peito,
    Vida do meu corazon.»

    ResponderEliminar
  12. Manuel Santos (1º BAC)2 de mar. de 2013, 10:46:00

    Un repoludo gaiteiro
    de pano sedán vestido,
    como un príncipe cumprido,
    cariñoso e falangueiro,
    antre os mozos o pirmeiro
    e nas siudades sin par,
    tiña costume en cantar
    aló pola mañanciña:
    Con esta miña gaitiña
    ás nenas hei de engañar

    Sempre pola vila entraba
    con aquel de señorío,
    sempre con poxante brío
    co tambor se acompasaba;
    e si na gaita sopraba,
    era tan doce soprar,
    que ben fixera en cantar
    aló pola mañanciña:
    Con esta miña gaitiña
    ás nenas hei de engañar.

    ResponderEliminar
  13. Canta si queres
    Na lengua qu' eu falo,
    Dareich' un mantelo.
    Dareich' un refaixo.
    Có son da gaitiña,
    Có son da pandeira,
    Che pido que cantes
    Rapaza morena.
    Có son da gaitiña,
    Có son do tambor,
    Che pido que cantes
    Meniña por Dios.

    ResponderEliminar
  14. Lugar mais hermoso
    Non houbo na terra
    Qu' aquel qu' eu miraba,
    Qu' aquel que me dera.

    Lugar mais hermoso
    No mundo n' hachara,
    Qu' aquel de Galicia,
    Galicia encantada!

    Galicia frorida,
    Cal ela ningunha,
    De froles cuberta,
    Cuberta de espumas.

    D' espumas qu' o mare
    Con pelras gomita,
    De froles que nacen
    A ó pé das fontiñas.

    De valles tan fondos,
    Tan verdes, tan frescos,
    Qu' as penas se calman
    No mais que con velos.

    Qu' os anxeles neles
    Dormidos se quedan,
    Xa en forma de pombas,
    Xa en forma de niebras.

    ResponderEliminar
  15. Uxía G. Varela 1ºBAC3 de mar. de 2013, 13:17:00

    Tal com'as nubes
    Qu'impele o vento,
    Y agora asombran, y agora alegran
    Os espaços inmensos d'o ceo,
    Así as ideas
    Loucas qu'eu teño
    As imaes de multiples formas
    D'estranas feituras, de cores incertos,
    Agora asombran,
    Agora acraran,
    O fondo sin fondo d'o meu pensamento.

    ResponderEliminar
  16. Cando este cantar, poeta,
    na lira xemendo entonas,
    non sei o que por min pasa
    que as lagrimiñas me afogan,
    que ante de min cruzar vexo
    a Virgen-mártir que invocas,
    cos pes cravados de espiñas
    cas mans cubertas de rosas.
    En vano a gaita tocando
    unha alborada de groria
    sons polos aires espalla
    que cán nas tembrantes ondas.
    En vano baila contenta
    nas eiras a turba louca,
    que aqueles sons, tal me afrixen,
    cousas tan tristes me contan,
    que eu podo decirche:
    Non canta, que chora.

    ResponderEliminar
  17. ArribaAbajo-Meniña, ti a máis hermosa
    que a luz do sol alumbrara;
    ti a estrela da mañanciña
    que en puras tintas se baña;

    ResponderEliminar
  18. Adios, ríos; adios, fontes;
    adios, regatos pequenos;
    odios, vista dos meus ollos:
    non sei cando nos veremos.

    ResponderEliminar
  19. Ares Gómez Estévez19 de mar. de 2013, 08:57:00

    ArribaAbajo-Cantan os galos pra o día;
    érguete, meu bená e vaite.
    -¿Como me hei de ir, queridiña;
    como me hei de ir e deixarte?

    ResponderEliminar
  20. Adrián R. (2º ESO)19 de mar. de 2013, 08:57:00

    Meniña, ti a máis hermosa
    que a luz do sol alumbrara;
    ti a estrela da mañanciña
    que en puras tintas se baña;
    ti a frol das froridas cumbres,
    ti a ninfa das frescas auguas,
    ti como folla do lirio
    branca, pura e contristada.
    ¿Quen eres, fada sin nome
    de tan dormentes miradas,
    de tan dorida sonrisa,
    de feituriña tan cándida?
    ¿Quisais de muller naceches
    sendo tan limpa e tan casta?
    ¿Quisais das brisas da tarde,
    quisais das brétemas vagas...
    das burbulliñas dun río,
    quisais dunha nube branca?
    ¿Ou as espumas do mare
    a un raio de sol xuntadas
    pousáronte ó ser da aurora
    nunha cunchiña de nacra?

    ResponderEliminar
  21. ArribaAbajo-Dios bendiga todo, nena;
    rapaza, Dios che bendiga,
    xa que te dou tan grasiosa,
    xa que te dou tan feitiña,
    que anque andiven moitas terras,
    que anque andiven moitas vilas,
    coma ti non vin ningunha
    tan redonda e tan bonita.
    ¡Ben haia quen te pariu!
    ¡Ben haia, amén, quen te cría!

    ResponderEliminar
  22. uxia Dablanca Vázquez 2ºESO19 de mar. de 2013, 08:57:00

    Xa se oien lonxe, moi lonxe,
    as campanas do Pomar;
    para min, ¡ai!, coitadiño,
    nunca máis han de tocar.

    Xa se oien lonxe, máis lonxe
    Cada balada é un dolor;
    voume soio, sin arrimo...
    Miña terra, ¡adios!, ¡adios!

    ¡Adios tamén, queridiña!...
    ¡Adios por sempre quizais!...
    Dígoche este adios chorando
    desde a beiriña do mar.
    Non me olvides, queridiña,
    si morro de soidás...
    tantas légoas mar adentro...
    ¡Miña casiña!,¡meu lar!

    ResponderEliminar
  23. Deixo amigos por estraños,
    deixo a veiga polo mar,
    deixo, en fin, canto ben quero...
    ¡Quen pudera non deixar!...

    ResponderEliminar
  24. Mario Vecino (2ºESO)19 de mar. de 2013, 08:59:00

    Semellando leve gasa
    que sotil o vento move,
    en frotantes ondas pasa
    refrescando canto abrasa,
    o que o sol ardente crobe.

    ResponderEliminar
  25. Deixo amigos por estraños
    deixo a veiga polo mar,
    deixo, en fin, canto ben quero...
    ¡Quen pudera non deixar!..

    ResponderEliminar
  26. Xunto dela os paxariños
    gorgorexan que é un contento;
    faille festiñas o vento
    cos seus hirmáns os airiños.
    Os pastores, coitadiños,
    cántanlle o doce a... la... lala...,
    que lengua de amores fala.

    ResponderEliminar
  27. Acolá enriba
    na fresca montaña,
    que alegre se crobe
    de verde retama,
    meniña morena
    de branco vestida,
    nubiña parece
    no monte perdida,
    que xira, que corre,
    que torna, que pasa,
    que rola e, mainiña,
    serena se para.

    ResponderEliminar
  28. Andrea L. (2ºE.S.O)19 de mar. de 2013, 09:04:00

    Levaime, levaime, airiños,
    levaime a donde me esperan
    unha nai que por min chora,
    un pai que sin min n'alenta,
    un irmán por quen daría
    a sangre das miñas venas,
    e un amoriño a quen alma
    e vida lle prometera.
    Si pronto non me levades,
    ¡ai!, morrerei de tristeza,
    soia nunha terra estraña,
    donde estraña me alomean,
    donde todo canto miro
    tomo me dice: «¡Extranxeira!»

    ResponderEliminar
  29. «Has de cantar,
    meniña gaiteira,
    has de cantar,
    que me morro de pena.

    Canta, meniña,
    na veira da fonte;
    canta, dareiche
    boliños do pote.

    Canta, meniña,
    con brando compás,
    dareiche unha proia
    da pedra do lar.

    Papiñas con leite
    tamén che darei;
    sopiñas con viño,
    torrexas con mel.

    Patacas asadas
    con sal e vinagre,
    que saben a noces,
    ¡que ricas que saben!

    ¡Que feira, rapaza,
    si cantas faremos...!
    Festiña por fóra,
    festiña por dentro.

    ResponderEliminar
  30. Miña terra, miña terra,
    terra donde me eu criei,
    hortiña que quero tanto,
    figueiriñas que prantei,

    prados, ríos, arboredas,
    pinares que move o vento,
    paxariños piadores,
    casiña do meu contento,

    muíño dos castañares,
    noites craras de luar,
    campaniñas trimbadoras
    da igrexiña do lugar,

    amoriñas das silveiras
    que eu lle daba ó meu amor,
    camiñiños antre o millo,
    ¡adios, para sempre adios!

    ResponderEliminar
  31. Andrea Ayaso 2º ESO19 de mar. de 2013, 09:06:00

    Que os amores xa fuxiron,
    as soidades viñeron...
    de pena me consumiron.

    ResponderEliminar
  32. Florencia Hornos 2º ESO19 de mar. de 2013, 09:07:00

    Ti falarás de amores
    cousiñas ben faladas;
    ti loitarás cas nenas
    como ningún loitara;
    ti beberás do mosto
    hastra quedar sin fala,
    pero cos teus sudores
    mollar a terra ingrata...

    ResponderEliminar
  33. Xeila Vázquez (2º de ESO)19 de mar. de 2013, 09:09:00

    Castellanos de Castilla,
    tratade ben ós gallegos,
    cando van, van como rosas;
    cando véná vén como negros.
    Cando foi, iba sorrindo;
    cando veu, viña morrendo
    a luciña dos meus ollos,
    o amantiño do meu peito.
    Déronlle, en fin, canto amargo
    ten a vida no seu seo...
    ¡Castellanos, castellanos,
    tendes corazón de ferro!
    Premita Dios, castellanos,
    castellanos que aborrezo,
    que antes os gallegos morran
    que ir a pedirvos sustento.
    Pois tan mal corazón tendes,
    secos fillos do deserto,
    que si amargo pan vos ganan,
    dádesllo envolto en veneno.
    Van probes e tornan probes,
    van sans e tornan enfermos,
    que anque eles son como rosas,
    tratádelos como negros.
    Que Castilla e castellanos,
    todos nun montón, a eito,
    non valen o que unha herbiña
    destes nosos campos frescos.
    En verdad non hai, Castilla,
    nada como ti tan feio,
    que aínda mellor que Castilla,
    valera decir inferno.
    ¡Castellanos de Castilla,
    tendes corazón de aceiro,
    alma como as penas dura,
    e sin entrañas o peito!

    ResponderEliminar
  34. Pasan naquesta vida
    cousiñas tan estrañas,
    tan raros feitos vense
    neste mundo de trampa;
    tantos milagres vellos,
    tan novas insinanzas,
    e tan revoltos allos
    con nome de ensaladas,
    que non che digo nada...
    ¡Pero vaia!

    ResponderEliminar
  35. Que no meu entender te acomparo,
    ó mesiño de marzo marzal:
    Pola mañán, cariña de rosas;
    pola tarde, cara de can.
    ¡Mala xuntanza
    facemos! ¡¡Ai!!

    ResponderEliminar
  36. Xeila Vázquez (2º de ESO)19 de mar. de 2013, 09:15:00

    Como chove miudiño,
    como miudiño chove;
    como chove miudiño
    pola banda de Laíño,
    pola banda de Lestrove.
    ¡Como chove miudiño
    polas veigas de Campaña!
    ¡Cal se enxugan de camiño
    os herbales de Laíño!
    ¡Como a Ponte en sol se baña!

    ResponderEliminar
  37. -Ña muller, pilla esa roca
    e déixate de ir á misa,
    pensa que non tés camisa
    e fía unha mazaroca.
    -Luns das almas, meu homiño,
    déixame garda-lo día;
    se eu fiare, ¿que diría
    no outro mundo meu paiciño?
    Pois... martes de San Antonio
    tampouco hei de traballare,
    pra que o santo me librare
    das tentazós do demonio.
    Miércoles... ¡Non digo eu!
    O home de Nosa Señora,
    San Xusé... de fiar hora
    non me quisera no ceu.
    ¡E xueves...! N-hai que falar:
    ¡Santísimo Sacramento!
    Con todo comedimento

    o dia che hei de gardar.
    ¡I o viernes! ¿Recordazón
    da agonía de Xesús?
    Pasareino ó pé da crus,
    maxinando na Pasión.
    E ti, benaventurado
    sábado da Virxen santa,
    quen túa festa crebanta
    debe estar excomungado.
    Mais, dende as doce hastra a unha
    antre o sábado e o domingo,
    tráeme acá esa roca, Mingo,
    que esa n-é falta ningunha.
    ¡Se viras como o resío
    me entra por antre os farrapos!
    Acóchame co ese trapos,
    que estou tembrando de frío.
    -Non vexo trapos nin toldo
    con que te poida tapare,
    arrímate o pé do lare
    ou métete antre o rescoldo.
    -Seica teño calentura...
    ¡Bruu!, seica vou morrere.
    -Non te afrixas, ña mullere,
    que che irei cata-lo cura.
    -Mais quisera un cubirtore;
    sinto callofríos... tantos...
    -Pois que te cochen os santos,
    que n-hai cuberta millore.
    Folgaches noites e dias
    só por ilos a bicare,
    e débenche hora cochare
    nas túas postrimeirías.
    Deste modo Xan sin Terra
    coa súa muller falaba,
    cando ven que se quedaba,
    ¡malpocado!, feita terra;
    e cuns codesos tapándolle
    o triste coiro desnudo,
    díxolle entonces (eu dudo
    si chorando, si cantándolle):
    Ei ti, miña gardadora
    dos días santos e das festas,
    ¡como che relosen hora
    as carnes por antre as xestas!

    ResponderEliminar
  38. Adios, ríos; adios, fontes;
    adios, regatos pequenos;
    odios, vista dos meus ollos:
    non sei cando nos veremos

    ResponderEliminar
  39. Cal se deita, cal se esconde,
    mentras tanto corre a lúa
    sin saberse para donde.

    ResponderEliminar
  40. ¡Castellanos de Castilla,
    tendes corazón de aceiro,
    alma como as penas dura,
    e sin entrañas o peito!

    ResponderEliminar
  41. «Has de cantar,
    meniña gaiteira,
    has de cantar,
    que me morro de pena.

    ResponderEliminar
  42. javier (1º da E.S.O)19 de mar. de 2013, 09:54:00

    ArribaAbajo-Dios bendiga todo, nena;
    rapaza, Dios che bendiga,
    xa que te dou tan grasiosa,
    xa que te dou tan feitiña,
    que anque andiven moitas terras,
    que anque andiven moitas vilas,
    coma ti non vin ningunha
    tan redonda e tan bonita.
    ¡Ben haia quen te pariu!
    ¡Ben haia, amén, quen te cría!

    ResponderEliminar
  43. Sempre pola vila entraba
    con aquel de señorío,
    sempre con poxante brío
    co tambor se acompasaba;
    e si na gaita sopraba,
    era tan doce soprar,
    que ben fixera en cantar
    aló pola mañanciña:
    Con esta miña gaitiña
    ás nenas hei de engañar.

    ResponderEliminar
  44. verónica (1º eso)19 de mar. de 2013, 10:00:00

    Canta, meniña,
    na veira da fonte;
    canta, dareiche
    boliños do pote.

    ResponderEliminar
  45. Elas tocan pra que rece;
    eu non rezo, que os saloucos,
    afogándome parece
    que por min tén que rezar.
    Campanas de Bastabales,
    cando vos oio tocar,
    mórrome de soidades.

    ResponderEliminar
  46. Valentina Hornos 1º ESO19 de mar. de 2013, 10:02:00

    E ti, rapás garrido,
    de tan melosas falas,
    tan majo de monteira,
    tan rico de polainas,
    tan fino de calzado
    como de mans fidalgas,
    cando me dis que gustas
    de traballar na braña,
    non che digo nada...
    ¡Pero vaia!

    ResponderEliminar
  47. Ven a noite..., morre o día,
    as campanas tocan lonxe
    o tocar da Ave María.

    ResponderEliminar
  48. Castellanos de Castilla,
    tratade ben ós gallegos,
    cando van, van como rosas;
    cando véná vén como negros.

    ResponderEliminar
  49. ¡Sempre malla que te malla
    enchendo a cunca!
    I é que o que o demo traballa,
    acabará tarde ou nunca

    ResponderEliminar
  50. Rocio B. (1º E.S.O.)19 de mar. de 2013, 10:08:00

    ¡Como a triste branca nube
    truba o sol que inquieto aluma,
    cal o crube i o descrube,
    pasa, torna, volve e sube,
    enrisada branca pruma!

    ResponderEliminar
  51. ArribaAbajoCastellanos de Castilla,
    tratade ben ós gallegos,
    cando van, van como rosas;
    cando véná vén como negros.

    -Cando foi, iba sorrindo;
    cando veu, viña morrendo
    a luciña dos meus ollos,
    o amantiño do meu peito.

    ResponderEliminar
  52. Mais tantas cousas vexo
    que me parecen trampa;
    tanto sol entre nubes
    e tan revoltas auguas
    que asemellarse intentan
    a unha fontiña crara,
    que por non perder tempo
    donde non quito racha,
    non che digo nada...
    ¡Pero vaia!

    ResponderEliminar
  53. Canta, meniña,
    na veira da fonte;
    canta, dareiche
    boliños do pote

    ResponderEliminar
  54. Papiñas con leite
    tamén che darei;
    sopiñas con viño,
    torrexas con mel.
    -Pois si vós foras pitiño,
    dígovos, mina velliña,
    que dese mal non morreras,
    que chiar ben chiarías.
    Colleume a noite,
    noite brillante,
    cunha luniña
    feitas de xaspes,
    e fun con ela
    camiño adiante,
    cas estreliñas
    para guiarme,
    que aquel camiño
    solo elas saben.

    ResponderEliminar