16 de xuño de 2014

Exposicións dos Elementos

1º da ESO

Rematando o curso, traballamos na materia de Ciencias Naturais sobre o estado e a composición da materia. Achegámonos por primeira vez ao átomo e os compoñentes, núcleo, protóns, neutróns e electróns, segundo o modelo atómico máis  sinxelo.

En función do número atómico (número de protóns=número de electróns) ordénase a táboa periódica dos elementos, ideada por Dmitri Mendeléyev. Aquí vemos unha representación da táboa co tamaño ponderado en función da súa presenza na Natureza.


Como traballo, cada parella ten que estudar dous elementos e deseñar unha pequena presentación de como máximo dous minutos onde nos explicaran  a toda a clase:
- Número atómico (protóns e electróns) dese elemento.
- Lugar onde se encontran.
- Uso que lles deu/dá a Humanidade.
- Científico/a que o descubriu/traballou con el.
Exercicio: Inclúe como comentario, algún dato ou característica dos elementos presentados polos teus compañeiros/as ou por ti mesmo.

Explosións Solares

por Claudia Neyra (1º ESO)

O outro día púxenme a mirar un documental sobre o Sol, ao principio non tiña moito interese, xa que cría que non ía entender nada. Pero cando xa pasara un anaco diante da televisión dinme de conta de que nese documental aparecían moitas cousas sobre as que estudamos ou estamos estudando na clase de Ciencias da Natureza e decidín investigar un pouco sobre este tema, “ As explosións Solares”.
Unha Explosión Solar é unha violenta explosión na fotósfera do Sol cunha enerxía equivalente a decenas de millóns de bombas de Hidróxeno. Teñen lugar na Coroa Solar ( CS ) e a Cromosfera, calentando plasma a decenas de millóns de Graos Kelvin ( ºK ) e acelerando os electróns, protóns e ións máis pesados resultantes a velocidades cercanas á da luz.
Producen radiación electromagnética en todas as lonxitudes de onda do Espectro Electromagnético (distribución enérxica do conxunto das ondas magnética). A mayoría de Explosións suceden arredor das manchas solares, onde emerxen intensos campos magnéticos de superficie do Sol hacia a Coroa Solar.
As Explosións Solares percívense en especial nos polos xa que cando hay unha explosión solar fórmanse auroras boreais nesas zoas. As Explosións ocorren cada varios anos, aínda que a maioría delas tardan só uns poucos minutos en liberar toda a súa enerxía, así que é complicado lograr observar no momento axeitado este fenómeno. A última Explosión foi observada pola Axencia Espacial Internacional hai uns meses, foi unha explosión enorme, 35 veces o tamaño do noso paneta, a Terra.
 
Poden ser algo perigosas, por exemplo están asociadas a execcións de masa coroal, as cales infúen moito na nosa metereoloxía solar e tamén poden producir fluxos de partículas moi enerxéticas no vento solar e na magnosfera terrestre, que aumente a presión arterial e incluso dores de cabeza.


9 de xuño de 2014

Breve Historia do Sistema Métrico Internacional

por Pablo Díaz (1º da ESO)

As unidades de medida xurdiron pola necesidade de contar a colleita, o gando e para rexistrar as áreas de superficie das parcelas (por iso as medidas máis utilizadas eran as de capacidade e as de supeficie). Cada cultura tiña as súas propias medidas que nalgúns casos fóronse unindo.

Estas son as civilizacións antigas mais importates e as suas medidas:

ROMA

Os romanos pesaban contaban e median en libras, ases e pés, dividido entre 12 unidades. Usaron o sistema decimal para poder contar cos dedos das mans (sistema tamén utilizado en Mesopotamia)

Existian uns patróns desas medidas que se custodiaban relixiosamente para asegurarse que se utilizaban ben no comercio. As medidas de superficie eran a acta xeódesica (traballo de media xornada) e o jugerum (traballo de xornada completa). A medida base de lonxitude era o pé romano ou a milla romana. O pé romano era diferente do grego e máis tarde unificáronse. Canto ao peso a medida base era a  libra dividida en doce partes chamadas onzas que a súa vez divídese en 4 escrúpulos.  Estas medidas tamén se igualaron ás gregas. Por último, respecto á capacidade, tanto de líquidos como de sólidos, non se se coñecen os seus nomes pero foron asimilados os de Grecia.

EXIPTO

A unidade principal de lonxitude era o cóbado real (523,5mm). A partir de aí había moitas máis unidades pero todas derivados dela. A unidade básica de superficie era o sechut que equivale a un cadrado de 100 cóbados de lado, é dicir, 10.000 cóbados cadrados. Canto ao volume, a unidade de capacidade que mide sólidos era o hequet para cereais . O henu era a unidade de capacidade para líquidos. A unidade de peso central era o deben. Utilizábase maioritariamente para pesar metáis. As unidades de tempo eran moi parecidas ás nosas. Un ano 365 dias, cada mes 30 días e cada día 24 horas. Para saber a hora utilizábanse reloxos de area ou de auga.

Estas medidas confluiron nas do Sistema Métrico Internacional. Son as seguintes.

Magnitude física    Unidade    Símbolo
Lonxitude (l)           metro                    m
Masa (m)                gramo                    g
Tempo (t)                segundo                 s
Temperatura (T)     kelvin                     k
Superficie               metro cadrado      m2
Volume                    metro cúbico         m3